Square Space

یک ساز و کار ساده
گیم‌پلی بازی از یک ساز و کار ساده پیروی می‌کند: حرکت دادن توپ با یک انگشت و رساندن آن به انتهای مسیر. در راه رساندن توپ به پایان این راه نه چندان پر پیچ و خم، بازیکن باید توپ را به کاشی‌های قرمز رنگ بزند و آن‌ها را بشکند و حواسش باشد که به کاشی‌های سیاه برخورد نکند که حسابی نقره‌داغ می‌شود و باید مسیر را از ابتدا بپیماید. اگر انگشت خود را روی صفحه نگه دارید سرعت توپ زیاد می‌شود و چپ و راست کردن و کنترل آن قدری دشوارتر می‌گردد؛ که آن هم چیز مهمی نیست و با کمی تلاش می‌توان در آن ماهر شد. بازی‌ساز در معرفی بازی‌اش به دو ویژگی سرگرم‌کنندگی و نابودکنندگی استرس اشاره کرده است ولی تا چشم کار می‌کند خبری از این دو ویژگی نیست.

آوا و نما
در این بازی یک نقطه قوت جان‌دار و برجسته نمی‌توان یافت. یکی از این شگفتی‌ها، نداشتن موسیقی پس‌زمینه است. هنگام بازی، بازی‌باز باید با سکوتی اذیت‌کننده دست و پنجه نرم کند. جلوه‌های صوتی به کار رفته در بازی هم زیاد جالب نیستند و بود و نبودشان فرقی به حال اثر نمی‌کند.
گرافیک بازی چنگی به دل نمی‌زند. حتی خوب هم نیست. جلوه‌های بصری (منظور همان افکت‌ها هست) به جایی که چیزی به زیبایی بصری بازی بیافزایند از آن کاسته‌اند. رنگ‌ها از لعاب لازم برخوردار نیستند و نورپردازی بازی نیز مشکل دارد. یکی از عجایب بازی این است که خود کاشی‌ها رنگ و لعاب و کیفیت لازم را ندارند ولی سایه دارند!

سامانه درآمدی
تنها راه درآمدی که سازنده‌ی Square Space در بازی‌اش قرار داده تماشای تبلیغات است. پس از هر بار برخورد با کاشی‌های غیر هم‌رنگ با دیدن یک تبلیغ می‌توان جانی دوباره گرفت و بازی را ادامه داد. همچنین با تماشای تبلیغات می‌توان انواع توپ‌های بازی را خرید و کمی از کسالت‌آور بودن بازی کاست. هر چند به نظر می‌رسد که این بخش از کار افتاده است یا حداقل برای ایرانی‌ها کار نمی‌کند. 

انجام این بازی محدودیت سنی خاصی ندارد و فاقد محتوای آسیب‌رسان می‌باشد. ذکر این نکته به والدین خالی از لطف نیست که در ابتدای بازی و هنگامی که کودک مهارت لازم در هدایت توپ را ندارد ممکن است این شکست‌های پیاپی او را عصبانی کند و حس ناتوانی و ناامیدی را در او ایجاد و تقویت کند. این بازی می‌تواند سرعت عمل و تمرکز و دقت بازیکن را افزایش دهد.