Prototype 2

داستان بازی چند سال پس از رویدادهای قسمت اول اتفاق می‌افتد. نیویورک – یا بهتر بگوییم New York Zero – دیگر آن شهر آشنا نیست. ویروس مرموز Blacklight که در قسمت پیشین ریشه دوانده بود، اکنون دوباره گسترش یافته و شهر را به سه بخش کاملاً متفاوت تقسیم کرده است: منطقه‌ی سبز که هنوز امن است، منطقه‌ی زرد که نیمه‌ویران و در قرنطینه قرار دارد، و منطقه‌ی قرمز که جهنمی از خون و گوشت و جهش‌یافته‌هاست. در چنین آشوبی، شخصیت جدید داستان یعنی James Heller وارد می‌شود؛ سربازی سیاه‌پوست و خشمگین که خانواده‌اش در اثر شیوع ویروس جان باخته‌اند و حالا تنها هدفش، انتقام از عامل اصلی این فاجعه است — Alex Mercer، قهرمان (یا ضدقهرمان) قسمت اول.

اما در پیچشی هوشمندانه، دشمن دیروز به استاد امروز تبدیل می‌شود. هِلِر در همان ابتدای بازی توسط مرسر آلوده می‌شود و به موجودی شبیه به او بدل می‌گردد، با همان قدرت‌های غیرانسانی و قابلیت‌های جهش‌یافته. از همین‌جا Prototype 2 شروع به ساخت جهانی می‌کند که در آن، مرز میان انسان و هیولا کاملاً فرو ریخته است. شما در نقش هِلِر باید از این نیروهای غیرطبیعی برای نابود کردن دشمنان، بلعیدن قربانیان و کشف حقیقت پشت پرده‌ی آزمایش‌های نظامی و بیولوژیکی استفاده کنید. داستان از ابتدا تا انتها با حس انتقام، تردید و خشم هدایت می‌شود و اگرچه روایتی فلسفی یا پیچیده ندارد، اما به‌خوبی می‌تواند مخاطب را در جریان پرشتاب خود غرق کند.

گیم‌پلی Prototype 2 نسخه‌ای پالایش‌شده و نرم‌تر از بازی اول است. در حالی که Prototype (2009) با قدرت‌ها و سیستم مبارزه‌ی پیچیده‌اش گاهی گیج‌کننده بود، دنباله‌ی آن سعی می‌کند ساختاری منظم‌تر ارائه دهد. کنترل‌ها روان‌تر شده‌اند، قدرت‌ها سریع‌تر قابل‌تعویض‌اند و دوربین بهتر از قبل عمل می‌کند. همان آزادی مطلق در حرکت در شهر، پرش‌های بلند، دویدن روی دیوارها و پروازهای کوتاه هنوز هم از اصلی‌ترین جذابیت‌های بازی هستند. اما تفاوت مهم اینجاست که Prototype 2 در طراحی مأموریت‌ها و نحوه‌ی استفاده از قدرت‌ها، جهت مشخص‌تری دارد. هِلِر نه‌تنها قوی‌تر احساس می‌شود، بلکه استفاده از نیروهایش هدفمندتر است؛ مثلاً می‌توانید با دستان شبیه تیغه، دشمنان را تکه‌تکه کنید یا با شلاق‌های زیستی، تانک‌ها را به پرواز درآورید.

یکی از نکات متمایز بازی، حس وزن و قدرت در حرکات هِلِر است. در حالی که مرسر در بازی اول بیشتر شبیه به یک سایه‌ی بی‌احساس بود، هِلِر از نظر فیزیکی و شخصیتی سنگین‌تر، زمینی‌تر و خشمگین‌تر است. هر ضربه‌اش با غرش و لرزش زمین همراه است، و همین حس فیزیکی قدرتمند باعث می‌شود مبارزات Prototype 2 بسیار رضایت‌بخش‌تر از نسخه‌ی قبل باشند. افزون بر این، مکانیزم جدید “Hunting” نیز معرفی شده است؛ سیستمی که به هِلِر اجازه می‌دهد با استفاده از پژواک زیستی، اهداف خود را در شهر ردیابی کند. این ویژگی با ایجاد حس تعقیب و شکار، بازی را به نوعی شبیه به فیلم‌های شکارچی و قربانی تبدیل می‌کند.

از نظر طراحی جهان، بازی پیشرفت چشمگیری نسبت به قسمت قبلی دارد. شهر نیویورک در Prototype 2 زنده‌تر، متنوع‌تر و با جزئیات بیشتری نمایش داده می‌شود. مناطق مختلف شهر از نظر بصری تفاوت زیادی دارند: بخش سبز یادآور امنیت دروغین است، در حالی که منطقه‌ی قرمز کابوسی از گوشت و انگل و موجودات جهش‌یافته به شمار می‌آید. نورپردازی پویا، افکت‌های خون و ذرات، و طراحی ترسناک دشمنان همگی به ایجاد فضایی ناخوشایند اما جذاب کمک می‌کنند. در کنار این‌ها، موسیقی بازی با تم‌های تیره و کوبنده‌اش به خوبی با حس خشونت و خشم همراه می‌شود و ضرباهنگ نبردها را تشدید می‌کند.

در مقایسه با قسمت اول، Prototype 2 در بسیاری از زمینه‌ها بهتر عمل می‌کند اما در برخی موارد نیز محافظه‌کارتر است. نسخه‌ی نخست با تمام نقص‌هایش حس ناشناختگی و کشف قدرت را به‌خوبی منتقل می‌کرد؛ مرسر در آن بازی یک معما بود، هم برای خودش و هم برای بازیکن. اما در Prototype 2 این حس جای خود را به قصه‌ای مستقیم‌تر و شخصی‌تر داده است. تمرکز بر انتقام، اگرچه انگیزه‌ای قوی برای روایت فراهم می‌کند، اما از پیچیدگی و رازآلودی قسمت اول می‌کاهد. با این حال، این تغییر لزوماً منفی نیست — چراکه از دید گیم‌پلی، نسخه‌ی دوم بسیار خوش‌ساخت‌تر و دسترس‌پذیرتر است. اگر بازی اول تجربه‌ای خام و وحشیانه بود، Prototype 2 نسخه‌ی پالایش‌یافته و کنترل‌شده‌ی همان خشونت است.

در زمینه‌ی جلوه‌های بصری و فنی، بازی با استفاده از موتور گرافیکی اختصاصی استودیو، پیشرفت قابل‌توجهی نسبت به نسخه‌ی قبلی دارد. جزئیات چهره‌ها، انفجارها، و تغییر شکل بدن هِلِر هنگام استفاده از قدرت‌ها، چشم‌نواز است. تنها ایراد فنی قابل‌توجه، گاهی افت فریم در صحنه‌های شلوغ و تکرارپذیری انیمیشن‌های دشمنان است، که هرچند آزاردهنده نیست، اما از درخشش کامل تجربه جلوگیری می‌کند. صداگذاری نیز یکی از نقاط قوت مهم بازی است؛ صدای خشن و پرقدرت هِلِر، فریاد دشمنان و غرش محیطی شهر آلوده، همه در خدمت القای حس خشم و بی‌قانونی‌اند.

با این همه، Prototype 2 همچنان در محدوده‌ی خاصی از بازی‌های اکشن جهان باز باقی می‌ماند؛ عنوانی که نه سعی دارد واقع‌گرایانه باشد و نه قصد دارد شما را با احساسات پیچیده درگیر کند. همه‌چیز در خدمت یک هدف است: تخلیه‌ی خشم. بازی از شما می‌خواهد به بالاترین برج‌ها بپرید، دشمنان را بلعید، تانک‌ها را منفجر کنید و در میان باران خون و تکه‌های گوشت، احساس قدرت کنید. این فلسفه‌ی ساده اما مؤثر باعث می‌شود بازی برای ساعاتی که می‌خواهید ذهن‌تان را از منطق و محدودیت آزاد کنید، تجربه‌ای بی‌نظیر باشد.

در پایان، Prototype 2 ادامه‌ای است که همه‌چیز را بزرگ‌تر، خشن‌تر و شخصی‌تر می‌کند. ممکن است داستانش در عمق و معنا به پای بازی اول نرسد، اما از نظر حس کنترل، جلوه‌های بصری و ضرباهنگ گیم‌پلی، گامی رو به جلو برداشته است. این بازی عصاره‌ی ناب خشونت کنترل‌شده است؛ سفری به درون ذهن مردی که چیزی برای از دست دادن ندارد و قدرتی دارد که می‌تواند دنیا را نابود کند. اگر در بازی‌های اکشن به دنبال سرعت، ویرانی و انفجار آدرنالین هستید، Prototype 2 همان طوفانی است که باید در دلش سقوط کنید — دنیایی که در آن، تنها قانون، قدرت است.

والدین عزیزی که قصد تهیه‌ی این عنوان برای فرزندان خود را دارند، بهتر است بدانند Prototype 2 عنوانی در سبک اکشن ماجرایی است که مثل قسمت اول بازی، خشونت در آن حرف اول را میزند. بازیکن میتواند با استفاده از قابلیت های شخصیت داستان که او را به نوعی هیولای انسانی تبدیل کرده، دشمنان خود را سلاخی و محیط اطرافش را تخریب کند. اعمال خشونت در بازی با نمایش شدیدی از پاشش خون و تکه تکه شدن انسان‌ها همراه است. علاوه بر این گفتار ناشایست به زبان انگلیسی نیز از دیگر محتوای نامناسب این عنوان است. لطفا در هنگام خرید به رده سنی اسرا دقت کنید.